تأثیر خستگی ناشی از شدت های متفاوت تمرین بر زمان بندی پیش بین انطباقی همراه با تغییرات درون کوششی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر خستگی ناشی از شدت­های متفاوت تمرین بر زمان­بندی پیش­بین انطباقی همراه با تغییرات درون­کوششی است. آزمودنی­ها یک گروه 15 نفری با دامنۀ سنی 97/0±33/20 سال بودند که ­به­صورت داوطلبانۀ در­دسترس از­ میان دانشجویان پسر کارشناسی دانشگاه علامه­­طباطبایی انتخاب شدند. ­پس از انتخاب آزمودنی­ها و نرم­افزار (نرم­افزار زمان­بندی پیش­بین انطباقی)، کلیۀ آزمودنی­ها ­در سه سطح مختلف خستگی (استراحت، شدت متوسط ­و شدت بالا­­)، یک بلوک 10 کوششی از تکلیف پیش­بینی را با سرعت­های درون­کوششی افزایشی و کاهشی بر روی تردمیل انجام دادند.­ پس از بررسی طبیعی­بودن داده­ها با استفاده از آزمون کلموگروف ـ اسمیرونوف و نیز بررسی تجانس واریانس هاتوسط آمارۀ لوین، داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری (05/0) تجزیه و تحلیل شدند. ­یافته­ها نشان می­دهد که در سرعت افزایشی، خطای متغیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) معنادار نمی­باشد (05.­p>0)، اما خطای مطلق معنادار است (05.p<0). همچنین، خطای متغیر، خطای مطلق و نیز خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) معنادار می­باشد (05.p<0). ­براساس یافته­ها، در سرعت کاهشی، ­تأثیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) خطای متغیر و خطای مطلق در اجرای  زمان­بندی پیش­بین انطباقی معنادار نمی­باشد (05.­p>0)، اما خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) در اجرای زمان­بندی پیش­بین­ انطباقی در خطای مطلق و متغیر معنادار است (05.­p<0). به­طور­کلی، نتایج نشان داد که محرک­های سریع­تر و خستگی ناشی از شدت بالای تمرین،­ با افت بیشتری در عملکرد زمان­بندی پیش­بین انطباقی همراه هستند.